Arkana bakma derler: Yoksa tuza dönüşürsün.
Varsın olsun. Ne diye bakmayacakmışım?
Işıl ışıl değil miydi? Güzel değil miydi, geride kalan?

Dokunaklı, oyunbaz, bilge ama aynı zamanda Kalpten şiirler...

Bir kedi geçiyor şiirden, sonra bir sümüklüböcek, derken denizkızları ve kurtinsanlar. Dostlar, sevgililer, katledilen kızkardeşler, yitip giden doğa… Atwood’un olağanüstü büyüsünde sıradan nesneler ve anlar dile geliyor. Hepsi hafızanın, unutuşun ve hatırlamanın içinden geçip ulaşıyor bize, hep bir ağızdan gündelik hayatın şiirini fısıldamak üzere. Hayat yine o baş döndürücü yaşam ve ölüm döngüsünde; yok olup gidenlerse hep yaşamın kıyısında, yanı başımızda. Şiir bunu söylüyor bize…

Atwood romanlarında olduğu gibi şiirlerinde de sade, çıplak, dürüst
ve KALPTEN.

Yılın Kitabı – Observer, Financial Times