Sait Faik Abasıyanık, 18 Kasım 1906’da Adapazarı’nda doğdu, ço¬cuk¬¬luk yıllarını Karamürsel ve Adapazarı arasında geçirdi. İlkokula Rehber-i Terakki’de başlayan Sait Faik, ailesinin İstanbul’a taşınmasıyla İstanbul Erkek Lisesi’ne devam etti. Ancak toplu bir disiplin cezası nedeniyle Bursa Erkek Lisesi’ne nakledildi ve 1928 yılında buradan mezun oldu. İlk öyküsü “İpekli Mendil”i Bursa’da, bir edebiyat dersi ödevi olarak yazdı.

1929’da “Uçurtmalar” başlıklı yazısı Milliyet gazetesinde yayımlandı. İstanbul Darülfünunu’nda (günümüzde İstanbul Üniversitesi) birkaç yıl edebiyat okuduktan sonra Fransa’ya giderek Grenoble Üniversitesi’nde bir süre eğitim aldı. Ancak akademik disipline pek de uygun olmayan mizacı, onu bambaşka yollara sürükledi. 1934’te İstanbul’a döndü ve öyküleri Varlık, Ağaç, Servetifünun-Uyanış, Ses, Yeni Ses, Yaprak, Yenilik gibi dergilerde yayımlanmaya başladı. İlk kitabı Semaver, 1936’da yayımlandığında Türk hikâyeciliğine yeni bir soluk getirmişti. Ardından Sarnıç (1939) ve Şahmerdan (1940) gibi eserleriyle edebiyat dünyasında kendine özgü bir yer edindi.
Babasının 1938’de vefatından sonra, annesiyle birlikte Burgaz¬ada’daki köşke yerleşti. Bu küçük ada, onun edebiyatındaki insan ve doğa gözlemlerinin en büyük ilham kaynaklarından biri oldu. İstanbul’un kenar mahallelerinden balıkçılara, esnaftan ada sakinlerine kadar herkes, onun öykülerinde birer kahramana dönüştü.
1940’lı yıllarda siroz hastalığına yakalanan Sait Faik, bu zor sürece rağmen yazmaktan vazgeçmedi. Öykülerinde İstanbul’un ve insanının renklerini anlatmayı sürdürdü. 1953’te Amerika’daki Mark Twain Derneği’ne onur üyesi seçilerek uluslararası takdir kazandı. Ancak yaşamı, 11 Mayıs 1954’te, henüz 48 yaşındayken sona erdi.

Vasiyetiyle eserlerinin telif haklarını ve malvarlığını Darüşşafaka Cemiyeti’ne bağışladı. Onun anısını yaşatmak amacıyla 1955’ten itibaren “Sait Faik Hikâye Armağanı” düzenlenmeye başlandı. Bu ödül, Türk öykücülüğüne yıllardır değerli isimler kazandırmaya devam ediyor.