“Dünyanın kenarı, derdi Murat Hoca buraya; kimsenin hikâyesi burada başlamaz doktorum, sadece herkesinki burada sona erer. Yanılıyordu halbuki. Benim hikâyem tam da burada başladı. Dünyanın kenarında ya da salonun ortasında ya da her ne haltsa, ama temmuzda,  rüzgârlı bir havada.” 

Rüzgâr hiç durmadan esiyor sayfaların arasında, her şey bir görünüp bir kayboluyor ya da bir kaybolup bir görünüyor. Yutuyor kenarları, köşeleri, arabaları, evleri kum; yutuyor günleri, takvimleri, atları, uçakları ve de hepsinden mürekkep hayalleri. Bozkıra bakan izbe balkonlar Boğaz’a açılıyor bir vakit; ölümler umuda, umutlar çaresizliğe benziyor yavaş yavaş. Her kavram değişip dönüşürken, Türkiye’nin son yüz yılında dolanıyor Ömür İklim Demir; geçmişle geleceğin arasında sabırla mekik dokuyor. İlk eseri Muhtelif Evhamlar Kitabı’nın ardından, “kumdan, buhardan, hayalden ibaret” bir romanla çıkıyor karşımıza.

Kum Tefrikaları, kuytunun, saplanıp kalmanın, kendine gömülmenin, uzaklara düşmenin, öteki bile olamamanın, boşluğun, hevesin, meşgalenin, Doktor Mithat’ın, Murat Hoca’nın, Yurdanur Hala’nın, Şevket Kemal Bey’in, ölülerin, kelimelerin, telgraf tıkırtısının, tozun, rüzgârın, bulutların, bütün o yılların ve de üstümüzden esip geçen diğer şeylerin hikâyesi. 

Bir iyi dilek, bir ilk roman…